Peter Martens - Dutch Doc Award - Joods Historisch Museum - FOAM

Vandaag een dagje Amsterdam om er verschillende exposities te bezoeken. Ik start in galerie Weesperzijde voor de expositie van Peter Martens, vervolgens naar het Tropenmuseum voor de dutch doc award en door naar Joods Historisch museum voor de expositie van Emmy Andriesse en tot slot naar het FOAM.


Galerie Weesperzijde - Peter Martens:

Fotograaf Peter Martens

Peter Martens (1937 – 1992), een van de grondleggers van de sociale fotografie in Nederland, liet misschien wel het meest onverschrokken fotografische oeuvre van de afgelopen eeuw na. Tot vlak voor zijn overlijden werkte hij aan de samenstelling van twee fotoboeken die het beste van zijn werk zouden laten zien: American Testimony en Few Loving Voices. Nu, precies twintig jaar na zijn dood, verschijnen deze boeken eindelijk. Ter gelegenheid daarvan toont Galerie Weesperzijde van 19 mei t/m 10 juni a.s. een selectie van foto’s uit de door Martens samengestelde boeken. Zijn werk blijkt nog altijd even schokkend actueel.

                               

Het werk van Peter Martens neemt binnen de Nederlandse fotografie een unieke plaats in. In 1969 werd hij als eerste fotograaf in Nederland toegelaten tot de Beeldende Kunst Regeling (BKR). Dit was niet alleen een erkenning voor zijn eigen werk maar ook voor het medium fotografie als beeldende kunst. Als een van de weinige Nederlandse fotografen was Martens enkele jaren nominée van Magnum en in 1977 en 1979 won hij verschillende prijzen bij World Press Photo. In 1984 werd hij bekroond met de Capi-Lux Alblas Prijs voor zijn gehele oeuvre en in 1988 riep de Stichting Zilveren Camera hem uit tot Fotojournalist van het Jaar.

Fotograaf Peter Martens

Fotograaf Peter Martens

Een indrukwekkende expositie in een voor mij tot op heden onbekende galerie voor mij in Amsterdam. De beelden verhullen niets en laten zien wat de keiharde werkelijkheid soms is.  Prachtig dat je dit als fotograaf vastgelegd hebt.  Van de expositie heb ik het beiden boeken gekocht. Het 1e boek kon ik direct meenemen en het 2e boek dat in september uitkomt ontvang ik tzt.
Van 13 september t/m 21 oktober is er ook een expositie tijden Photo Breda, welke ik zeker ook ga zien.

Fotograaf Peter Martens

Tropenmuseum - Dutch Doc Award

Dutch Doc Award - de grootste prijs voor Nederlandse documentaire fotografie – opent voor het eerst een tentoonstelling in het Tropenmuseum. 

Winnaar Dutch Doch Award 2012

Op 6 juni is de Dutch Doc Award 2012 uitgereikt aan Paulien Oltheten. De jury: ‘Het werk van Paulien Oltheten is een vorm van visuele mensenkunde, die in feite klassiek documentair is.’ Dit is ‘geen verhaal over een gebeurtenis of over een persoon. Dit is een vertelling over kijken. Over het meedogenloos precieze kijken door Paulien Oltheten. Je raakt verslaafd aan haar details, haar verbanden, haar ontroering over een houding.’

De jury van de Dutch Doc Award heeft uit een longlist van 38 projecten zes nominaties gekozen voor de shortlist van 2012:

• Anouk Kruithof: Lang zal ze leven, een verslag van haar project in een psychiatrische instelling.
• Milou Abel: Ik ben jou, een dummyboek, dat eerder een belangrijke prijs won op de internationale fotoboekenbeurs Kassel. 
• Bertien van Manen: Let’s Sit Down Before We Go, een bijzondere selectie uit haar werk bij elkaar gebracht door de fotograaf Stephen Gill.
• Sarah Carlier: Four Years, Three Deaths, Sweaty Armpits and a Fetus, tentoonstelling, video’s en boek.
• Paulien Oltheten: Photos from Japan and my Archive, een speelse en poëtische verzameling van losse ideeën. 
• Carel van Hees: multimediale project over het leven van Cor Eversteijn, bokser en herenkapper.

Een niet al te grote expositie met bijzonder werk. Het werk van Anouk Kruithof vond ik qua concept erg mooi, de keuze van presentatie vind ik persoonlijk niet heel sterk, wel creatief. Het werk van Bertien van Manen had ik recent ook gezien in het FOAM. Paulien van Oltheten die de award heeft gewonnen had een leuke serie waar je op zoek gaat naar de details in iedere foto.
Mijn persoonlijke voorkeur gaat naar het werk van Milou Abel met een mooie presentatie en haar concept werkwijze vind ik erg interessant. Hieronder wat beelden uit ik ben jou.

Fotograaf Milou Abel

Fotograaf Milou Abel

Fotograaf Milou Abel

Fotograaf Milou Abel

Fotograaf Milou Abel

De jonge fotografe Milou Abel heeft zich met ‘Ik ben jou’ gestort op het verhaal van een stadgenote met een complexe persoonlijkheid. Zelf zegt ze hierover: ‘Dagelijks zag ik haar lopen. Geïntrigeerd door haar intense voorkomen besloot ik haar aan te spreken om te vragen of ik haar mocht fotograferen.’ Daar kreeg Abel toestemming voor ‘Daarna was het telkens wanneer ik haar huis binnenkwam, alsof ik haar paradijs betrad.’ Het fotograferen werd bijna vanzelfsprekend gevoegd bij een van de vele vaste onderdelen in het leven van de vrouw: ‘We pasten kleding, aten roze koeken bij de koffie en zij poseerde voor mijn camera. Ik leerde via haar ook de jonge vrouw kennen die altijd schreeuwt: “Ik ben jou, ik ben jou, ik ben jou”.

Vanuit deze intensieve relatie is een documentaire ontstaan, samengesteld uit nieuw gemaakte foto’s en oude privéfoto’s.  Alles vertaald naar een boekconcept met een ‘dubbele vouwtechniek’, zodat de foto’s op de rechter- en linkerzijde van het boek zich steeds op een andere manier laten combineren als verschillende identiteiten die over elkaar zijn gelegd. De fysieke gewaarwording van het bladeren in dit handgemaakte boek, samen met de gelaagdheid van de fotografie, versterken het beeld van een zeer liefdevol samengesteld boek.

Joods Historisch museum - Emmy Andriesse

Emmy Andriesse

Emmy Andriesse (1914-1953) legde zich in 1937, na haar opleiding tot fotografe, toe op het nieuwe genre van de sociaal-documentaire fotografie. Later maakte zij ook stadsgezichten, landschapsfoto's en modereportages en kreeg het portret een steeds grotere plaats in haar fotografie. Samen met haar collega-fotografen en vrienden Cas Oorthuys, Eva Besnyö en Carel Blazer was zij in hoge mate bepalend voor het gezicht van de Nederlandse fotografie in de jaren veertig en vijftig, een periode waarin geloof in de vooruitgang en wederopbouw centraal stond.

Haar grootste bekendheid dankte Andriesse na de oorlog aan haar foto's van de Hongerwinter van 1944-1945 in Amsterdam. Deze periode heeft zij vastgelegd in indringende beelden. Veel van deze foto's gelden als iconen van de collectieve herinnering aan de Duitse bezetting.

Jongen op weg met pan naar gaarkeuken voor eten

Als joodse en geëmancipeerde vrouw stond Andriesse ver af van het traditionele joodse leven. Specifiek joodse onderwerpen komen bijna niet voor in haar fotografie. Toch had haar afkomst onmiskenbaar invloed op haar leven en werk. Ze voelde zich aangetrokken tot de markt op het Waterlooplein, met de levendige sfeer van joodse kooplieden en standwerkers. De nooit gepubliceerde reeks foto's die ze hier maakte is op de tentoonstelling voor het eerst te zien. Uit deze tijd dateert ook een kleine serie foto's van de Portugese Synagoge, waarvan zij de sfeervolle zeventiende-eeuwse ambiance goed wist te treffen.

In 1941 moest Emmy Andriesse als gevolg van de Duitse beroepsverboden voor joden haar werk opgeven. Zij dook onder in 1943, maar kon dankzij goede valse papieren eind 1944 weer naar buiten. In het laatste half jaar van de bezetting behoorde zij met Cas Oorthuys tot de meest actieve illegale fotografen van De Ondergedoken Camera. Haar aandacht ging vooral uit naar het menselijk leed op straat, maar ook bij mensen thuis. Na de bevrijding documenteerde Andriesse de feestvreugde. Eveneens maakte ze aangrijpende foto's in de Amsterdamse jodenbuurt van de leeggeplunderde woningen en de desolate ruïnes.

Een mooi indrukwekkende expositie met herkenbare en sprekende beelden.  Het tijdsbeeld en gevolgen van de hongerwinter zie je en voel je terug in de beelden. Prachtig

FOAM - Paparazzi

Mijn laatste bestemming voor vandaag is het FOAM om de nieuwe expositie Paparazzi Extraordinaire.

Een grote tentoonstelling van Ron Galella, de pionier van de paparazzi fotografie. In de tentoonstelling zijn foto's te zien van sterren als Mick Jagger, Jackie Onassis, Greta Garbo, Brigitte Bardot, Marlon Brando, Andy Warhol, Sean Penn, Elizabeth Taylor, Frank Sinatra, Penélope Cruz en vele anderen. De foto's verschenen in bladen als Life, Time, Rolling Stone, VOGUE en Vanity Fair.

Ron Galella (1931, The Bronx, New York) begon zijn carrière bij de luchtmacht. Nadat hij terugkeerde uit Korea bezocht hij het Art Center College of Design in Los Angeles waar in 1958 afstudeerde als fotojournalist. In zijn vrije tijd begon hij sterren te fotograferen die premières bezochten. Hier lag zijn ware passie.

Kenmerkend voor de werkwijze van Galella is dat hij zijn 'slachtoffer' niet door zijn lens bekijkt. Om echt contact te maken, kijkt hij de sterren in de ogen. Daarnaast is hij razendsnel. Hierin ligt de essentie van wat hij de 'Art of Paperazzi' noemt. Op het moment dat de sterren nee zeggen, kan hij daar vaak gehoor aan geven: hij heeft inmiddels al twee foto's gemaakt. De werkwijze van Galella is zelden zonder humor. Na een aanvaring met Marlon Brando schafte hij een helm aan met daarop 'Paperazzi Ron'.

Mick Jagger en Jerry Hall

Het is het 1e weekend van de tentoonstelling en zoals vaak erg druk in het FOAM, daarnaast heb ik vandaag al zoveel beelden gezien dat ik snel over de expositie loop, wellicht in de komende weken nog een keer terug om de expositie op mijn gemak te kijken.

Een voordeel van de museum jaarkaart.